امام زمان (عجل الله) دلسوز تر از پدر برای امت شان
پدر بدون هیچ چشم داشتی برای فرزندش زحمت می کشد و انتظار تلافی و جبران از او ندارد و از احسان و محبت به فرزند خود لذت می برد، موفقیت فرزند در هر امری باعث احساس سعادت اوست. اگر یک مشکلی برای فرزندش پیدا شود، حقیقتا آن را مشکل خودش می داند.
پدر بدون هیچ چشم داشتی برای فرزندش زحمت می کشد و انتظار تلافی و جبران از او ندارد و از احسان و محبت به فرزند خود لذت می برد، موفقیت فرزند در هر امری باعث احساس سعادت اوست. اگر یک مشکلی برای فرزندش پیدا شود، حقیقتا آن را مشکل خودش می داند.
پدر هیچ گاه بیماری فرزندش را بی ارتباط به خود نمی داند، بلکه بیمار شدن فرزند به اندازه بیماری خودش یا حتی بیشتر از آن، باعث ناراحتی او می شود، به خصوص اگر فرزندش کوچک وضعیف باشد. جالبه که حتی وقتی فرزندش بزرگ می شود و به مرحله تشکیل خانواده می رسد، باز هم پدر در قبال او احساس مسئولیت می کند. حال اگر این فرزند در مدرسه کار خلافی انجام دهد و به شکلی خبر آن به پدر برسد او بسیار ناراحت و از رفتار فرزندش خجالت زده می شود.
قطعا هیچ پدری در برخورد با اولیای مدرسه نمی گوید که رفتار او به ما ارتباطی ندارد. بلکه معمولا با شرمندگی، مقابل مسئولین مدرسه ایستاده و سرش را پایین می اندازد و عذرخواهی می کند. او در مقابل دیگران، خود را مسئول رفتار فرزندش می داند، چون فرزند منسوب به پدر است.
امام زمان علیه السلام حقیقتا پدر دلسوز امت خود هستند، از گناهان شیعیان بسیار آزرده می شوند و خطاهای آنها را منسوب به خود می دانند، یکی از دلایل استغفار و توبه معصومین (علیه السلام) که خود را نزد خدا گناهکار و مقصر می دانند، گناهان شیعیان آنهاست.
راستی امام عصر (عجل الله) تا چه اندازه باید به خاطر کارهای بد و ناشایست شیعیانشان در پیشگاه الهی احساس شرمندگی کنند؟؟؟